هرگاه از خوشبختی کسانی که دوستمان ندارند، خوشحال شدیم. 

 هرگاه برای تحقیر نشدن دیگران، از حق خود گذشتیم. 

 هرگاه شادی را به کسانی که آن را از ما گرفته اند،هدیه دادیم. 

 هرگاه خوبی ما به علت نشان دادن بدی دیگران نبود. 

 هرگاه بیشتر بخشیدیم. 

 هرگاه اولین اندیشه ی ما برای رویارویی با مخالف،انتقام نبود. 

 هرگاه دانستیم عزیزخدا نخواهیم شد،مگرزمانیکه وجودمان،آرام بخش دیگران باشد. 

 هرگاه بالاترین لذت ما شاد کردن دیگران بود. 

 هرگاه همه چیز بودیم و گفتیم هیچ چیز نیستیم. 

 آنروز میتوانیم احساس بزرگی واقعی بکنیم...