در گذشته مرا برادرى بود که در راه خدا برادریم مى‏نمود . خردى دنیا در دیده‏اش وى را در چشم من بزرگ مى‏داشت ، و شکم بر او سلطه‏اى نداشت ، پس آنچه نمى‏یافت آرزو نمى‏کرد و آنچه را مى‏یافت فراوان به کار نمى‏برد . بیشتر روزهایش را خاموش مى‏ماند ، و اگر سخن مى‏گفت گویندگان را از سخن مى‏ماند و تشنگى پرسندگان را فرو مى‏نشاند . افتاده بود و در دیده‏ها ناتوان ، و به هنگام کار چون شیر بیشه و مار بیابان . تا نزد قاضى نمى‏رفت حجّت نمى‏آورد و کسى را که عذرى داشت . سرزنش نمى‏نمود ، تا عذرش را مى‏شنود . از درد شکوه نمى‏نمود مگر آنگاه که بهبود یافته بود . آنچه را مى‏کرد مى‏گفت و بدانچه نمى‏کرد دهان نمى‏گشود . اگر با او جدال مى‏کردند خاموشى مى‏گزید و اگر در گفتار بر او پیروز مى‏شدند ، در خاموشى مغلوب نمى‏گردید . بر آنچه مى‏شنود حریصتر بود تا آنچه گوید ، و گاهى که او را دو کار پیش مى‏آمد مى‏نگریست که کدام به خواهش نفس نزدیکتر است تا راه مخالف آن را پوید بر شما باد چنین خصلتها را یافتن و در به دست آوردنش بر یکدیگر پیشى گرفتن . و اگر نتوانستید ، بدانید که اندک را به دست آوردن بهتر تا همه را واگذاردن . [نهج البلاغه]
 
سه شنبه 92 مرداد 1 , ساعت 5:26 عصر
سفره ی بارانی!

 

امروز تصمیم گرفته بودم با تو از گره ای که بر سفره اشکم خورده حرف بزنم

دوست داشتم نظرت را در باره این سفره خالی بشنوم! 

از اشکت سیراب شوند و عطش رمضان را حقیر تر از آن ببینند!

اصلا با دیدن سوزت تنها به نداشتن آن بسوزند و از گرمای اشکت تنها در

فراق نباریدنش شعله ور شوند!

خلاصه دوست داشتم از  تو با خودم بگویم؛

از تو ، تو را می گویم ای آخرین حجت روی زمین ای مهدی!

اشکم ، صفای درونم ، سوزم و خلاصه شعله های  مهمات معنویتم فقط و فقط

در انتظار یک جرقه است!

جرقه ای که از برق محبت تو می درخشد!

کاش مرا کنار سفره بارانیت جای می دادی و برای خود بر می گزیدی؛

                          

کاش به اندازه یک غلام به کارهای خصوصیت می گماشتی و از تمردهایم می گذشتی

یا صاحب الزمان!



لیست کل یادداشت های این وبلاگ